Για τους καθαρούς… όλα είναι καθαρά.
Για τους μολυσμένους όμως και τους απίστους τίποτα δεν είναι καθαρό,
γιατί και το μυαλό τους κι η συνείδησή τους είναι μολυσμένα.
Παύλος, προς Τίτον 1:15
Το σεξ από τη φύση του, είναι ένα φλέγον θέμα. Αποφάσισα ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό εν συναρτήσει προς τη Βίβλο, γιατί η σεξουαλικότητα είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο από καταβολής ανθρώπου.
Είναι θέμα που αείποτε «σήκωνε και σηκώνει πολύ συζήτηση», γιατί παρουσιάζεται ως ταμπού παρανοημένο, παρεξηγημένο, και ιδιαίτερα από πολλούς θρησκευόμενους και θρησκόληπτους, που το συνδέουν στενά με την αμαρτία. Ίσως να μη φταίνε αυτοί αφού έτσι παιδιόθεν διδάχτηκαν… Να συνδέουν άμεσα το σεξ με την αμαρτία, αδιακρίτως… ακόμα και μέσα στο γάμο.
Τι έχει να μας πει η Βίβλος για το σεξ; Η απάντηση είναι: Πολλά και ρεαλιστικά. Αν ανοίξουμε τις σελίδες της και τη διαβάσουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε, πόσο παρεξηγημένο βιβλίο είναι και πόσο εσφαλμένες απόψεις οι άνθρωποι διακρατούν γι’ αυτήν σε πολλά σημεία.
Η πρώτη εσφαλμένη αντίληψη γύρω από το σεξ στη Βίβλο, είναι ότι η λεγάμενη προπατορική αμαρτία, ή αμαρτία των γονέων του ανθρωπίνου γένους, ήταν το σεξ μεταξύ τους. Οι σεμνότυφοι του Μεσαίωνα και κάποιοι πουριτανικοί κύκλοι μετέπειτα, κατόρθωσαν να διαδώσουν αυτόν το μύθο με επιτυχία ασφαλώς, αφού πολλοί μέχρι σήμερα αδαείς-θρησκόληπτοι εξακολουθούν να το πιστεύουν.
Η Βίβλος όμως, στο πρώτο της κεφάλαιο κιόλας του πρώτου βιβλίου, λέγει ότι ο Θεός «άρσεν και θήλυ εποίησε αυτούς» και τους ευλόγησε, και τους είπε «αυξάνεσθε και πληθύνεστε και γεμίσατε την γη…». Η αύξησή τους, προϋπέθετε την σεξουαλική ένωσή τους.
Στο δεύτερο κεφάλαιο που συμπληρώνει το πρώτο με μια πιο λεπτομερή αφήγηση, —η μοναδική πλήρης αφήγηση δημιουργίας της γυναίκας στην αρχαία Εγγύς Ανατολή (Ronald Youngblood)—, αναφέρεται ότι ο Θεός έπλασε την γυναίκα από την πλευρά του άντρα γιατί δεν υπήρχε όμοιος με αυτόν, όπως τα ζώα είχαν άρσεν και θήλυ.
Ο πρώτος άνδρας γεμάτος θαυμασμό όταν αντίκρισε την πρώτη γυναίκα, ανεφώνησε: «Αυτό είναι οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου» και, αναφέρθηκε ρεαλιστικά, στην σαρκική συνάφεια με τη γυναίκα λέγοντας: «Γι’ αυτό ο άνθρωπος θα εγκαταλείψει τον πατέρα και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία». Το τελευταίο, ασφαλώς προϋποθέτει το σεξ, όχι μόνο σαν μέσον αναπαραγωγής όπως υπαινίσσεται το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, αλλά σαν ουσιώδες στοιχείο της διαρκούς και σταθερής συνένωσης και συμβίωσης του αρσενικού με το θηλυκό. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι σάρκα μία;
Εδώ ενδιαφέρει να σημειώσουμε ότι και ο Χριστός σε ερώτηση των Φαρισαίων σχετικά με θέματα γάμου–διαζυγίου, παρέθεσε από τη Γένεση (μάλιστα συνδύασε τα δύο αυτά χωρία, από το 1° και 2° κεφ. της Γένεσης) προσθέτοντας το περίφημο «ο (ούς σύμφωνα με μερικά χειρόγραφα) ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω» (Ματθ. 19:4-6 Μάρ. 10:2 επ.). Για τον Ιησού, ο Αδάμ και η Εύα, δεν ήταν προφανώς μυθικά, ανύπαρκτα, επινοημένα, και ανιστόρητα πρόσωπα. Ήταν πραγματικά. Ο πρώτος γάμος πραγματικός. Και το σεξ ρεαλιστικό, και ουσιώδες για έναν πραγματικό γάμο… Όχι, αμαρτία ή, αναγκαίο κακό…
Ερχόμενοι στο τέταρτο κεφάλαιο της Γένεσης, μετά την εκδίωξη των προπατόρων από τον κήπο της τρυφής, διαβάζουμε μια εκπληκτική δήλωση της Βίβλου: «Και εγνώρισεν ο Αδάμ την γυναίκα αυτού· και συνέλαβε η Εύα και εγέννησεν τον Κάιν… Κι αργότερα εγέννησε τον αδελφό του τον Άβελ…» Και λίγο παρακάτω (εδ. 25), «και εγνώρισε πάλι ο Αδάμ τη γυναίκα του κι αυτή του γέννησε γιο που τον κάλεσε με το όνομά του: Σηθ». Το ίδιο αναγράφεται και για τον Κάιν, ότι «εγνώρισε την γυναίκα του…» (πρβλ. και Ματθ. 1:18). Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη βαθύτερη ίσως σημασία του σεξ μεταξύ δύο ετερόφυλων προσώπων. Μεταξύ δύο προσώπων που θεωρούν ο ένας τον άλλον πρόσωπο—που αξίζει αγάπης, τρυφερότητας, τιμής και σεβασμού. Είναι ίσως η πιο ρεαλιστική και βαθυστόχαστη ψυχαναλυτική ρήση σχετικά με τον ρόλο του σεξ στις διαπροσωπικές σχέσεις των δύο φύλων. «Και εγνώρισε ο Αδάμ τη γυναίκα του». Το σεξ συνεπάγεται βαθύτατη γνωριμία με τον σύντροφο. Μέσα από την ερωτική σεξουαλική σχέση γνωρίζει κανείς καλύτερα τον άλλον. Κάποιος πρώην άγνωστος γίνεται «γνωστός», οικείος. Ένας άγνωστος άντρας και μία άγνωστη γυναίκα γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται… και «γνωρίζονται». Μέσω της σεξουαλικής όμως σχέσης και διεργασίας, μέσω της ηδονικής αλληλοπροσφοράς, γίνεται η γνωριμία του εγώ με το εσύ. Και μέσω αυτής της διαδικασίας γίνεται και η βαθύτερη γνωριμία του εγώ, μέσα από το εσύ. Ο άνθρωπος αποκτά αυτο-γνωσία βαθύτερη. Αυτό σημαίνει εδώ η εβραϊκή λέξη γιαντά (=γνωρίζω σαρκικά τον σύντροφο). Σύμφωνα με τους ειδικούς το γνωρίζω, σημαίνει «την ενεργή απόλαυση της επικοινωνίας με το γνωριζόμενο πρόσωπο» (Alec Motyer).
Το σεξ, το ολοκληρωμένο, το πλήρες, το επιτυχημένο, γίνεται ουσιαστικός κρίκος που συνδέει το ζευγάρι. Που όταν χαλαρώσει ή ατονήσει, χαλαρώνει και ατονεί η ίδια η διαπροσωπική συντροφική σχέση. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να τα λέει όλα—και τα λέει όλα η Βίβλος, μ’ αυτή τη φράση την απέριττη για τη σεξουαλική λειτουργία του ανθρώπου.
Η Βίβλος, βέβαια, δεν σταματάει εδώ. Διασχίζει την αχλύ της ανθρώπινης ιστορίας επί εκατονταετίες και επί χιλιετίες μαζί με τον λαό της διαθήκης, το λαό Ισραήλ και των γειτόνων του. Μας αποκαλύπτει αρκετά άλλα, γύρω απ’ αυτό το καυτό θέμα. Μας αποκαλύπτει πως η διεστραμμένη φύση του ανθρώπου άρχισε να εκμεταλλεύεται τη σεξουαλική ευχαρίστηση για ιδιοτελείς σκοπούς… Πως ο άντρας στο διάβα της ιστορίας καταπίεσε τη γυναίκα θεωρώντας την «σκεύος ηδονής». Η λέξης πόρνη υπάρχει για πρώτη φορά στην βιβλική και ίσως στην παγκόσμια φιλολογία, στο βιβλίο της Γένεσης στην περίπτωση της Δείνας θυγατρός του Ιακώβ που την εβίασε ο Συχέμ ο Ευαίος, και οι γιοι του Ιακώβ πήραν εκδίκηση γι’ αυτό. Ακόμη μας φανερώνουν οι βιβλικοί συγγραφείς, πως η γυναίκα θέλησε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία και την επιθυμία του άντρα για σεξ, στήνοντάς του παγίδα κι εξουθενώνοντάς τον (Θάμαρ–Ιούδας, Σαμψών–Δαλιδά κ.ά.). Μας φανερώνει, πως οι Χαναναίοι χρησιμοποίησαν το σεξ σαν μέρος των εξαχρειωτικών τελετουργιών τους, για την λατρεία ενδοκόσμιων θεών της φύσης, του Βαάλ και της Αστάρτης, γεγονός που επέσυρε την οργή του ζώντος Θεού, αφού σ’ αυτές τις τελετουργίες συμμετείχαν ιέρειες–πόρνες και κύνες–κίναιδοι ιερείς του Βαάλ… σε οργιαστικές τελετουργίες με έκχυση αίματος και θανάτωση βρεφών (Λευ. 18:9-12, 21-28). Η Βίβλος είναι το ιερό βιβλίο, που αποσυσχετίζει εμφανώς το σεξ από τη λατρεία του θείου, σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες των γειτονικών εθνών του Ισραήλ, που λάτρευαν το θείο μέσω του σεξ.
Η Βίβλος μας αποκαλύπτει επίσης, ότι ο γάμος, η μονογαμία, ήταν ευλογία Θεού κι αρχικός σκοπός του και, αργότερα κατά παραχώρηση, ένας Ισραηλίτης μπορούσε να έχει περισσότερες από μία γυναίκες, αρκεί να μπορούσε να τις περιθάλπει. Ήδη από την πατριαρχική εποχή υπήρχε πολυγαμία (Αβραάμ–Άγαρ, Χεττούρα, Ιακώβ–Λεία, Ραχήλ, Ιακώβ–Βαλλά, Ζελφά).
Πάντως, τίποτα, δεν αναγράφεται το υποτιμητικό για το σεξ αυτό καθ’ εαυτό στην Παλαιά Διαθήκη. Το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού και ως δημιούργημα ήταν «καλό λίαν». Το ίδιο και οι λειτουργίες του όλες, ευλογημένες. Ό,τι δε αναγράφεται σε σχέση με το λαό Ισραήλ, αναγράφεται επικριτικά, μόνον όταν πρόκειται για παρεκκλίσεις, εγκλήματα και διαστροφές, που οι Ισραηλίτες κατά παρέκκλιση του θείου νόμου διέπρατταν και, που τελικά, επέφεραν την καταστροφή (Αμνών-Θάμαρ).
Φυσικά απαγορευόταν η μοιχεία, για έναν έγγαμο. Αλλά αυτός είχε τη δυνατότητα να έχει περισσότερες από μία συζύγους. Ακόμα και παλλακίδες αν η σύζυγος δεν τεκνοποιούσε. Αν προ του γάμου κάποιος βίαζε μια κοπέλα, ήταν υποχρεωμένος να την νυμφευθεί χωρίς να ’χει δικαίωμα διάζευξης στο μέλλον. Ασφαλώς με κάποιες νομικές θεσμοθετήσεις, οριοθετήθηκε η σεξουαλική συμπεριφορά, για λόγους θρησκευτικής, ηθικής και βιολογικής καθαρότητας.
Στο Δευτερονόμιο διαβάζουμε: «Κανείς Ισραηλίτης άντρας ή γυναίκα δεν πρέπει να επιδοθεί στην ιερή πορνεία. Δεν θα φέρετε στο ναό του Κυρίου του Θεού σας την αμοιβή πόρνης ή το χρήμα κίναιδου… Είναι και τα δυο βδελυρές πράξεις για Κύριο, το Θεό σας» (Δευτ. 23:18, 19). Ενώ το φυσιολογικό σεξ θεωρείται ευλογημένο μέσα στα πλαίσια του γάμου και της οικογένειας, ασφαλώς η χωρίς αγάπη συμπτωματική σεξουαλική ένωση και ιδιαίτερα, η με ξένες γυναίκες, ειδωλολάτρισσες ιέρειες–πόρνες καταδικάζεται· η ομοφυλοφιλία, και διάφορες διαστροφές (κτηνοβασία κ.λπ.) απαγορεύονταν αυστηρά.
***
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι, η γλώσσα της Εβραϊκής Βίβλου σε θέματα του σεξ είναι πολλές φορές ωμή. Ιδιαίτερα ωμή σε σημείο που σοκάρει, ήταν η γλώσσα των προφητών όταν επέκριναν τον αρχαίο Ισραήλ, το λαό, οσάκις απομακρυνόταν από τη λατρεία του Θεού τους. Παρομοιαζόταν ο λαός σαν πόρνη γυναίκα άπιστη, μοιχαλίδα, που παραφρονούσε με τους εραστές της (το πόσο ωμή είναι η γλώσσα αυτή, που φέρνει σε αμηχανία μερικές φορές τους μεταφραστές για το πώς θα πρέπει να αποδώσουν τις εκφράσεις αυτές, καταφαίνεται από τη σύγκριση μεταφράσεων). Παραθέτω παρακάτω ένα χωρίο: Έσφαξες τα παιδιά μου και τα παρέδωσες στα είδωλά σου για ολοκαύτωμα… Αλίμονο, αλίμονο σ’ εσένα! Εγώ ο Κύριος ο Θεός, το λέω!… έχτισες δικό σου θολωτό δωμάτιο (πορνόσπιτο) καθιέρωσες και δικούς σου ιερούς τόπους (πορνοστάσιο) σε κάθε πλατεία… Στου κάθε δρόμο την αγκώνη έχτισες πορνοστάσια και ξεφτέλισες την ομορφιά σου, ανοίγοντας στον κάθε διαβάτη τα σκέλια σου… Και ξεπορνεύτηκες με τους συνορίτες σου τους Αιγύπτιους, τους μεγαλοσάρκους… για να μ’ εξοργίσεις……Ήταν δύο γυναίκες, κόρες της ίδιας μάνας. Και πορνεύτηκαν στην Αίγυπτο… Εκεί ζουλήχτηκαν και μαλάχτηκαν τα παρθενικά τους βυζιά… Και της Βαβυλώνας τα λεβεντόπαιδα ήρθαν και πλάγιασαν σ’ ερωτικό κρεβάτι μαζί της και τη μόλυναν με το πόρνεμά τους. …Τότε που είχε αγαπήσει με πάθος τους εραστές της, που το γεννητικό τους μόριο ήταν σαν των όνων και ο οργασμός τους σαν των αλόγων…» [(Ιεζεκ. 16: 21-26, 23:1-2, 17, 20) μφρ. Βιβλικής Εταιρίας και Κώστα Φριλίγγου (1951)].
Ναι, τέτοια είναι η γλώσσα των προφητών σε θέματα ηθικής παρεκτροπής του λαού. Οι προφήτες σε καμιά περίπτωση δε μασούσαν τα λόγια τους· ούτε με το σεξ και τις παρεκτροπές του. Τα έλεγαν όλα (τα έγραφαν όλα) με το όνομά τους… Δεν ήταν σεμνότυφοι. Ακόμα και στα βιβλία της σοφιολογικής γραμματείας (Παροιμίες, κ.ά.) συναντάμε εκφράσεις πολύ ρεαλιστικές για το σεξ και τον έρωτα ανάμεσα στα δύο φύλα: «(Η μοιχαλίδα λέει) αρωμάτισα το στρώμα μου με σμύρνα, αλόη και κινάμωμο. Έλα να μεθύσουμε από έρωτα ως το πρωί, την ηδονή ας χαρούμε!» (Παρ. 7: 17, 18). Και αλλού: «Απ’ τη δική σου στέρνα πίνε το νερό… συνέχισε να χαίρεσαι με τη γυναίκα που παντρεύτηκες στα νιάτα σου… Ας σε ποτίζουν πάντοτε οι μαστοί της, με την αγάπη της να ευφραίνεσαι» (Παρ. 5: 15-19).
Ο έρωτας, η αγνή ψυχοσωματική ένωση, όχι μόνον δεν απαγορεύεται από τους βιβλικούς συγγραφείς, αλλά προβάλλεται σαν ένα θείο δώρο. Μια παραδείσια αγάπη, ένας παραδείσιος αγνός έρωτας σαν των πρώτων γονέων προβάλλεται στο λυρικό και ωραιότατο Άσμα Ασμάτων, το του Σολομώντος. Εδώ έχουμε την «αγαπημένη» κόρη την εκπάγλου καλλονής Σουλαμίτιδα, που είναι ερωτευμένη με τον «καλό» της, έναν ποιμένα. Ο Σολομών προσπαθεί να την δελεάσει με λόγια κολακευτικά και υποσχέσεις για να την αποσπάσει από τον αγαπημένο της. Αλλά αυτή αμετακίνητη και σταθερή, διακηρύσσει τον έρωτά της στον ποιμένα της και ο ποιμένας φέρεται να κάνει κι αυτός το ίδιο προς αυτήν. Το résumé του βιβλίου, βρίσκεται στους στίχους 6 και 7 του 8ου κεφαλαίου. Εκεί εξυμνείται η αξία του αγνού έρωτα, της αληθινής αγάπης, που τίποτα δεν μπορεί να τη σβήσει, τίποτα να την λυγίσει, ούτε κι ο θάνατος ο ίδιος…
«Η αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο
ανυποχώρητη όπως ο Σιεόλ (Άδης)·
οι φλόγες της είναι φλόγες φωτιάς
η φλόγα του Γιάχ.
Τα πολλά νερά δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη
ούτε μπορούν να την παρασύρουν ποτάμια!».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το θαύμα του αληθινού έρωτα… σ’ ένα απ’ τα αρχαιότερα μνημεία–κείμενα για τον έρωτα, που μνημονεύει ίσως για πρώτη φορά το ερωτικό φιλί τόσο ρεαλιστικά. Μέχρι ποίου σημείου ήταν προχωρημένες οι ερωτικές σχέσεις του ερωτευμένου ζεύγους, δεν αποκαλύπτεται. Προσεκτική ανάγνωση του κειμένου όμως, αποκαλύπτει αλληλογνωριμία των σωμάτων των δύο εραστών, έναν έρωτα ψυχοσωματικό, αφού ο ένας περιγράφει τα σωματικά προσόντα του άλλου και γίνεται λόγος για ερωτικά φιλιά και διαχύσεις (βλ. ιδίως 1:13, 2:6, 4:5, 11-14,5:13-16,7:7-9, 12, 8:10).
Πολλοί είναι εκείνοι που σκανδαλίζονται διαβάζοντας το Άσμα Ασμάτων. Σκανδαλίστηκαν εν μέρει και παραξενεύτηκαν και οι αρχαίοι πατέρες, που φρόντισαν να δώσουν μιαν αλληγορική ερμηνεία (Σουλαμίτις = εκκλησία, ποιμένας = Χριστός), ερμηνεία που δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί τελείως βέβαια, αλλά, που παρεκτρέπεται σε απίθανους ακροβατισμούς ενίοτε.
Προβληματίστηκαν και οι ραβίνοι, που κι αυτοί αλληγοριοποίησαν το κείμενο, και ταλαντεύτηκαν μάλιστα στη σύνοδο της Ιαμνίας (90 μ.Χ.), αν θα έπρεπε να αφήσουν στον κανόνα των βιβλίων της Π.Δ., το μαρτυρούμενο από παλιά τούτο βιβλίο, εξαιτίας του ερωτικού του περιεχομένου. Ατυχώς γι’ αυτούς και πολλούς παρομοίως σκεπτόμενους, η Βίβλος δεν είναι ένα σεμνότυφο βιβλίο, γραμμένο για πουριτανούς του Μεσαίωνα ή σύγχρονους με μεσαιωνικές αντιλήψεις, που θεωρούν τον έρωτα και ιδίως το σεξ βρώμικο κι αμαρτωλό και μέσα στο γάμο Η Βίβλος ό,τι λέει το λέει καθαρά και ξάστερα. Το σώμα για τους βιβλικούς συγγραφείς δεν είναι σήμα (= τάφος) της ψυχής όπως νόμιζαν οι ορφικοί και οι πλατωνικοί, ούτε αμαρτωλό από τη φύση του, όπως νόμιζαν κάποιοι γνωστικοί του 1ου και 2ου μ.Χ. Ούτε το σεξ αυτό καθ’ εαυτό είναι αμαρτία, που απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό, αλλά δώρο Θεού για τη συνένωση και σύσφιξη του ερωτικού δεσμού, για την κοινωνία ανθρώπων, για τεκνοποιία και για την απόλαυση του ανθρώπου.
***
Την ίδια ξεκάθαρη θέση για το σεξ είχαν ο Ιησούς και οι συγγραφείς της Κ.Δ. Ο Ιησούς όπως είδαμε ήδη, τόνισε την αξία της μονογαμικής σχέσης και ότι ο άντρας και η γυναίκα με το γάμο και το σεξ γίνονται σάρκα μία. Βέβαια, ο Ιησούς μίλησε και για κάποιους που ήθελαν να είναι ευνούχοι εκούσιοι, για την Βασιλεία των ουρανών, (δηλ. να παραμείνουν άγαμοι)· αλλά συμπλήρωσε και το «ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω».
Ο Ιησούς έδειξε ότι η μοιχεία τελείται διανοητικά πρωτίστως και όχι μόνο σωματικά, και εν μέρει, αποποινικοποίησε τη μοιχεία, χωρίς βέβαια να παύσει να τη θεωρεί εσφαλμένη (Ματ. 5: 27-28, Ιωά. 8:7, 11).
Ο απόστολος Παύλος, ο μεγάλος παρεξηγημένος του χριστιανισμού δεν ήταν ούτε αντιφεμινιστής ούτε μισογύνης όπως μερικοί νομίζουν. Λέει αυτά που είπε ο Χριστός για το γάμο και παραπέμπει και αυτός στο βιβλίο της Γένεσης «…αντί τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» (Εφ. 5:31).
Βέβαια, τον απόστολο Παύλο δεν τον απασχολεί το θέμα του αγνού ψυχοσωματικού έρωτα δύο νέων ανθρώπων για να το θίξει ιδιαίτερα στις επιστολές του. Ο Παύλος έχοντας κι ο ίδιος έντονες εσχατολογικές προσδοκίες, δίνει πρακτικές συμβουλές στα μέλη της εκκλησίας, για το γάμο και το σεξ μέσα στα πλαίσια του γάμου: «Ο σύζυγος να αποδίδει στη σύζυγό του την οφειλόμενη εύνοια και η σύζυγος ας κάνει το ίδιο στο σύζυγό της. Δεν εξουσιάζει η γυναίκα το δικό της σώμα αλλά ο άντρας της. Παρόμοια και ο άντρας δεν εξουσιάζει το σώμα του ο ίδιος, αλλά η γυναίκα του. Μη στερείτε ο ένας τον άλλον (ενν. από το σεξ) παρά μόνο πρόσκαιρα και έπειτα από κοινή συμφωνία για να αφοσιωθείτε στην προσευχή… Αυτά που λέω δεν είναι δεσμευτικά, γιατί δεν θέλω να σας επιβάλω κάτι…» (Α΄ Κορ. 7:3-6).
Είναι θαυμάσιες αυτές οι συμβουλές, από έναν άνθρωπο με πείρα και θεία σοφία από έναν άνθρωπο που ταπεινόφρονα δηλώνει, ότι, «νομίζει, πως έχει πνεύμα Θεού» (Α΄ Κορ. 7:3-6, 40). Βεβαίως, στις επιστολές του ο απόστολος Παύλος, επικρίνει τις αδιάκριτες χωρίς υπευθυνότητα και αγάπη εφήμερες και απρόσωπες σεξουαλικές σχέσεις, σε αυτές που επιδίδονταν οι εθνικοί ιδιαίτερα με ιέρειες πόρνες σαν κι αυτές της Κορίνθου (κορινθιάζειν), λατρεύοντας έτσι, ψευδείς θεούς και είδωλα. Αυτό κυρίως σημαίνει η λέξη πορνεία στις επιστολές του. Αθέμιτες σεξουαλικές σχέσεις λατρευτικού τύπου με αργυρώνητες πόρνες που οδηγούσαν σε εξαχρείωση τον άνθρωπο, αφού τον παροδηγούσαν σε λατρεία ειδώλων και να βλέπουν τον άλλον σαν πράγμα, σαν σκεύος ηδονής που θα την έπαιρναν με λίγα αργύρια, ή χωρίς αγάπη.
Ο Παύλος ομιλεί για αγιασμό των πιστών όχι για διαφθορά (Α΄ Θεσ. 4:4-7). Αλλά, άλλο πράγμα είναι ο αγνός έρωτας που εξυψώνει τον άνθρωπο, κι άλλο η διαφθορά της πορνείας, σαν κι αυτήν που έκαναν χρήση οι Νικολαΐτες της Αποκάλυψης (Απ. 2:20), που πίστευαν ότι με το σεξ καταστρέφεται η σάρκα που είναι έδρα του κακού, σαν κι αυτή που έγινε στη λατρεία του Βααλ (Βεελ–Φεγώρ) με τις Μαδιανίτισσες πόρνες που παρέσυραν στην ειδωλολατρία τους Ισραηλίτες…
***
Τι έχει να μας πει η Βίβλος για την ομοφυλοφιλία είναι ένα άλλο φλέγον ερώτημα, σ’ ένα τόσο φλέγον θέμα, μια και η ομοφυλοφιλία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στην εποχή μας, ώστε σε μερικές χώρες να ευλογείται και γάμος… μεταξύ ομοφυλοφίλων, ενώ κάποιοι ιερείς, υψηλά ιστάμενοι, δεν κρύβουν αυτήν την ιδιότητά τους πλέον.
Για τους γνωρίζοντες τα πράγματα, για τους αναγνώστες της Βίβλου, δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι η ομοφυλοφιλία, θεωρείται στη Βίβλο ως σεξουαλική παρεκτροπή, μια πρακτική στην οποία επιδίδονταν οι Χαναναίοι κι άλλα ειδωλολατρικά έθνη γύρω από τον Ισραήλ αλλά αυστηρά καταδικαστέα από το Μωσαϊκό νόμο. «Δε θα συνουσιαστείς με άντρα, όπως συνουσιάζεσαι με γυναίκα. Είναι βδέλυγμα» (Λευ. 18:22).
Ουσιαστικά, ήταν άγνωστη μέσα στους κόλπους της κοινωνίας του αρχαίου Ισραήλ, που προετρέπετο να είναι λαός καθαρός, άγιος, (Δευτ. 22:5, Λευ. 18:24 επ.). Μόνο από τον μιμητισμό των γειτονικών εθνών μπορούσαν να παρασυρθούν και να κινδυνεύσουν οι Ισραηλίτες και κάτι τέτοιο υπαινίσσονται κάποια χωρία (πρβλ. Α΄ Βασ. 15 επ. 22:46· Β΄ Βασ. 23:7).
Το παράδειγμα καταστροφής των Σοδόμων και Γομορρών είναι ένα εμφανές και κλασικό παράδειγμα, θείας αποδοκιμασίας για την ομοφυλοφιλική παρεκτροπή–διαστροφή των κατοίκων τους, σε συνδυασμό βέβαια με το αφιλόξενο πνεύμα, την κοινωνική αδικία, την αλαζονεία, την καταπίεση των φτωχών και άλλων αμαρτημάτων (Γεν. 18:22 επ, 19:1 επ. Πρβλ. και Ησα. 1:10-17, Ιεζ. 16:49 επ. καθώς και Β΄ Πέτρου 2:6 επ., Ιούδα εδ. 7). Μόνο διεστραμμένα μυαλά βέβαια, θα μπορούσαν να διακρίνουν ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ Δαβίδ–Ιωνάθαν και μεταξύ Ρουθ και Ναομί και άλλων βιβλικών προσώπων. Γιατί υποστηρίχθηκε κι αυτό ανάμεσα σε τόσα άλλα παράδοξα…
Οι συγγραφείς της Κ.Δ. έχουν την ίδια περίπου στάση. Ο ίδιος ο Ιησούς άμεσα δεν αναφέρθηκε στην ομοφυλοφιλία. Σαν Ιουδαίος όμως που σεβόταν το Μωσαϊκό νόμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την απέρριπτε, όπως απέρριπτε κι άλλου είδους παραβάσεις, ασφαλώς με ένα πνεύμα όμως πραότητας και επανόρθωσης, θεραπείας και συγχωρητικότητας (Μαρ. 7:22· πρβλ. Ιωά. 8:1 επ.).
Εκείνος που φαίνεται πιο αυστηρός στην ομοφυλοφιλική εκτροπή είναι ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του. Ο Παύλος ομιλεί ενάντια στους μαλακούς (= θηλυπρεπείς) και στους αρσενοκοίτες (Α΄ Κορ. 6:9· Α΄ Τιμ. 1:10). Στην προς Ρωμαίους επιστολή του σ’ ένα κλασικό χωρίο, προσδιορίζει την ομοφυλοφιλία ανδρών–γυναικών ως κάτι το παρά φύση—κι αυτό το εννοεί, γιατί τη θεωρεί αφύσικη σύμφωνα με το δημιουργικό έργο και σχέδιο του Θεού. Κάπως έτσι την ονομάζει και η σύγχρονη ανθρωπολογία ή ψυχιατρική: «Αδρανοποίηση της ουσιώδους βιολογικής φύσης του ίδιου του ατόμου, καθώς και των άλλων» (Weston La Barre). Παραθέτω, το αποκαλυπτικό χωρίο, στο κείμενο: «Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως τε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην εδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες… παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν» (Ρωμ. 1:26-28).
Αξιοσημείωτες εδώ είναι δυο ακόμη εκφράσεις του αποστόλου Παύλου. Οι επιδιδόμενοι στην ομοφυλοφιλία έχουν ισχυρή παρόρμηση, πάθος ακατανίκητο (εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών) πράγμα που επαληθεύεται εμπειρικά, και, την ομοφυλοφιλική εκτροπή την χαρακτηρίζει ως πλάνη βαρυτάτη. «Την αντιμισθίαν της πλάνης απολαμβάνοντες» (= πληρώνοντας με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που ταιριάζει στην πλάνη τους).
Βέβαια, και ο απόστολος Παύλος δείχνει πνεύμα συγκατάβασης για ανανήπτοντες από την πλάνη και για μετανοούντες (πρβλ. Α΄ Κορ. 6:9-11· Εφ. 4:17-24) αφού καλούνται «να απεκδυθούν τον παλιό άνθρωπο και να ενδυθούν το νέο» κάτι, που ήταν απαραίτητο για τους εξ εθνών χριστιανούς, οι οποίοι γνώριζαν την ομοφυλοφιλία σαν ένα ευρύτατο διαδεδομένο γεγονός (Ελλάδα–Ρώμη) και μάλιστα γνωστό και αποδεκτό από τη μυθολογία τους (Δίας–Εανυμήδης κ.ά).
Την ίδια επικριτική στάση διακρατούν και ο απόστολος Πέτρος (Β΄ Πέ. 2:6-18) και ο μαθητής Ιούδας (Ιούδα 7-13) για τους οπίσω «σαρκός ετέρας εν επιθυμία μιασμού». Το γράφω αυτό, γιατί μερικοί φορτώνουν στον απόστολο Παύλο κατηγορίες ανυπόστατες… ως διαστροφέα δήθεν του Χριστιανισμού…
***
Νομίζω, ότι κάπου εδώ, μπορούμε να σταματήσουμε και να συνοψίσουμε. Η Βίβλος, έχει θετική και υψηλή άποψη για το ρόλο του σεξ στον άνθρωπο. Είναι έμφυτο δώρο Θεού, και ο άνθρωπος μπορεί να το απολαμβάνει. Η σεξουαλικότητα δεν είναι αυτή καθ’ αυτή αμαρτία αλλά πλήρωση των σκοπών και εντολών του Θεού, όπως είδαμε. Το πώς έφθασε το σεξ να θεωρείται αμαρτία και μάλιστα η κατ’ εξοχήν αμαρτία μέσα στους κόλπους του χριστιανικού κόσμου, ακόμα και μέσα στο γάμο, είναι μια άλλη ιστορία που δεν μπορώ να εξετάσω εδώ. Θα ήμουν εκτός θέματος. Λίγη γνώση όμως της ιστορίας δείχνει ότι το σεξ άρχισε να θεωρείται ενοχλητικό και βρώμικο, από τον 2° και 3° μ.Χ. και μετά, τότε που η εκκλησία ήρθε σε ισχυρή επαφή με τον Ελληνισμό (κυρίως τη φιλοσοφία) και τον γνωστικισμό, και από τότε που αναπτύχθηκε το μοναχικό ρεύμα που θεώρησε καλύτερη και ανώτερη, την παρθενία, την κατάσταση της αγαμίας… από το γάμο.
Εδώ διαπιστώσαμε από την σύντομη αυτή έρευνα, ότι οι βιβλικοί συγγραφείς, μεταχειρίζονται το σεξ όπως πρέπει, ως μέρος της ανθρώπινης ζωής. Δεν συγκαλύπτουν τίποτα αλλά και δεν περιγράφουν συμβάντα με υπονοούμενα για να εξάπτουν τη φαντασία. Το σεξ στη Βίβλο, δεν κινδυνεύει να κατέβει σε επίπεδα αισχρότητας αλλά και δεν περιορίζεται και σε επίπεδα σεμνοτυφίας. Η Βίβλος σαν βιβλίο αλήθειας, λέγει και εδώ την αλήθεια—με ευθείες και προσγειωμένες αφηγήσεις με ευθείες συμβουλές, προς όφελος του ανθρώπου. Το σεξ για τη Βίβλο είναι βαθύτατη επικοινωνία και γνωριμία πρωτότυπη: «Και εγνώρισεν ο Αδάμ την γυναίκα αυτού…»